Opis bibliograficzny artykułu z czasopisma/wydawnictwa ciągłego

Istnieje wiele standardów umieszczania przypisów bibliograficznych w tekście pracy oraz umieszczania cytowanych prac na końcu wykazu (tworzenie tzw. bibliografii załącznikowej składającej się z przypisów bibliograficznych).

Klasyfikacja źródeł informacji

Rodzaj źródła Aktualność[1]

(lata)

Wiarygodność[2] Klasyfikacja

źródła

Przeznaczenie

źródła

Książka naukowa 3-5 Dobra Literatura

naukowa

mgr
Podręcznik akademicki, skrypt 5-10 Dobra Literatura

techniczna

lic./inż./mgr
Artykuł naukowy 1-2 Dobra Literatura

naukowa

mgr
Podręczniki użytkowania, słowniki, encyklopedie 1-10 Dobra Literatura

pomocnicza

lic./inż./mgr
Firmowa literatura techniczna (instrukcje, katalogi itp.) w formie zwartych dokumentów 1-5 Dostateczna Literatura

techniczna

lic./inż.
Prace doktorskie 2-5 Dobra Literatura

naukowa

mgr
Prace magisterskie, inżynierskie 2-5 Dostateczna Literatura

naukowa /

literatura

techniczna

lic./inż.
Norma, akt prawny, opis patentowy 1-5 Dobra Literatura

techniczna

lic./inż.
Notatki wykładowe, informacje ustne 1-10 Dostateczna Literatura

nieformalna

lic./inż./mgr
Informacje techniczne ze stron internetowych 1-2 Dostateczna/słaba Literatura

techniczna

lic./inż.
Wikipedia 1-2? Słaba Literatura

nieformalna

Strony www z materiałami studenckimi 5-10? Słaba Literatura

nieformalna

Objaśnienie: lic. – praca dyplomowa licencjacka, inż.- praca dyplomowa inżynierska, mgr – praca dyplomowa magisterska.

Przy opisie artykułu z czasopisma/wydawnictwa ciągłego należy wziąć pod uwagę następujące informacje:

nazwisko i imię autora artykułu. Tytuł artykułu. Tytuł wydawnictwa ciągłego [typ nośnika]. Wydanie. Rok, numer zeszytu. Data aktualizacji [data dostępu]. Lokalizacja w obrębie dokumentu macierzystego. Warunki dostępu. ISSN.

[23] Huczek M., Socha I., Marketing wewnętrzny czynnikiem poprawy efektywności pracy biblioteki. Biuletyn EBIB [on-line]. 2002, nr 3 [dostęp 12 listopada 2008]. Dostępny w World Wide Web: http://…..php. ISSN 1507-7187.

Ważne: w tekście głównym znak odsyłacza (znak graficzny, odsyłający do przypisu, np. cyfra, gwiazdka) stawia się zawsze przed znakiem interpunkcyjnym, bez użycia spacji. Każdy przypis powinien kończyć się kropką.


[1]  Możliwa do uzyskania w praktyce aktualność źródła informacji.

[2]   Szacunkowa wiarygodność informacji w skali 3-stopniowej: „dobra”, „dostateczna”, „słaba”.

5/5 - (3 votes)

Uwagi odnośnie układu i formatu pracy dyplomowej

Rozdziałem nr 1 jest „Wstęp”, w którym Autor pracy dyplomowej charakteryzuje zwięźle znaczenie tematyki i podkreśla jej aktualność. Wprowadzając do niej powołuje się na odpowiednie pozycje literatury oraz przedstawia własne przemyślenia (podrozdz. 1.1 „Wprowadzenie”, zalecana objętość 1÷2 stron). W podrozdziale następnym przedstawia zwięźle cel i tezę pracy (podrozdz. 1.2 „Cel i teza pracy”, zalecana objętość 1strona) oraz opisuje zwięźle zawartość pracy (porozdz. 1.3 „Zawartość pracy”, zalecana objętość 1÷2 stron). Tytuły rozdziałów o kolejnych numerach można wyróżnić czcionką pogrubioną (bold), tytuły podrozdziałów o numerach 1.1, 1.2, … 2.1, 2.2, … pisze się czcionką pogrubioną i pochyloną, a ewentualnie zastosowane tytuły tekstu przy głębszym podziale tekstu o numerach 2.1.1, 2.1.2, … można wyróżnić pisząc je czcionką pochyłą (italic). Liczba rozdziałów mieści się zwykle w przedziale 5÷7 łącznie z rozdziałem „Wnioski końcowe”.

Tekst pracy pisze się za pomocą edytora „Word for Windows” na papierze formatu A4, przy zachowaniu marginesów dostosowanych do formy wydruku i oprawy pracy. Suma marginesów na formacie papieru A4 (297 x 210 mm): lewego i prawego wynosi 5 cm (np. lewy 3 cm, a prawy 2 cm), a także górnego i dolnego wynosi 5 cm (np. górny 2,5 cm i dolny 2,5 cm). Podczas pisania tekstu używa się najczęściej czcionkę Times New Roman 12 pkt. lub Arial 11 pkt. Tekst powinien być wyrównany dwustronnie (do lewej i prawej linii kolumny tekstu).

Pierwszy fragment kolejnych rozdziałów i podrozdziałów można pisać bez wcięcia. W następnych fragmentach tekstu (paragrafy) stosujemy akapit, np. 0.5 cm lub 0,75 cm, ewentualnie 1 cm konsekwentnie w całej pracy. Zaleca się stosować odstęp między wierszami 1,5 linii. Objętość pracy magisterskiej mieści się zwykle w przedziale 80-120 stron, a pracę dyplomową drukuje się jednostronnie. Pracę oddawaną do Dziekanatu zaleca się drukować dwustronnie (mniejsza objętość do przechowywania w archiwum). Liczba wymaganych egzemplarzy pracy dyplomowej wynosi 4 (1 egz. do Dziekanatu, 1 egz. autorski, 1 egz. dla opiekuna-recenzenta i 1 egz. dla recenzenta).

Tekst pracy poprzedza spis treści. Zalecane jest stosowanie za spisem treści wykazu przyjętych oznaczeń i/lub akronimów, co znacznie ułatwia czytanie pracy. Dotyczy to zwłaszcza prac teoretycznych, zawierających liczne wzory oraz prac odwołujących się do licznych skrótów firm, rozwiązań technologicznych itp.

5/5 - (1 vote)

Dyskusja w pracy magisterskiej

Ten rozdział, składający się zwykle z kilku podrozdziałów, jest najtrudniejszy do napisania

Dyskusja jest swobodną częścią pracy, w której autor formułuje swój punkt widzenia, uzasadnia wnioski i przedstawia własną interpretację. Jest to zwykle najciekawsza część pracy.

W dyskusji autor może się wykazać wiedzą, krytycyzmem, inwencją i samodzielnością.

Dyskusja powinna zawierać:

  1. Krytyczną ocenę uzyskanych rezultatów (czy są wystarczające, czy powtarzalne, czy unikalne)
  2. Omówienie i interpretację wyników (bez ich powtarzania)
  3. Porównania z literaturą
  4. Sugestie przyszłych badań i zagadnienia (zdaniem autora) nierozpoznane oraz problemowe i dyskusyjne
  5. Ewentualne WNIOSKI

Dyskusja w pracy magisterskiej jest jednym z kluczowych rozdziałów, który pełni funkcję analityczną i interpretacyjną. To w niej autor dokonuje dogłębnej analizy uzyskanych wyników badań w kontekście wcześniej postawionych hipotez oraz literatury przedmiotu. Dyskusja stanowi niejako most między surowymi danymi a wnioskami końcowymi, pokazując, jak uzyskane wyniki wpisują się w szerszy kontekst naukowy i jakie mają implikacje.

Cel dyskusji

Podstawowym celem dyskusji jest zinterpretowanie wyników badań oraz ich umiejscowienie w szerszym kontekście teoretycznym. W dyskusji autor powinien odpowiedzieć na pytania badawcze postawione we wstępie pracy oraz ocenić, czy uzyskane wyniki potwierdzają, czy obalają postawione hipotezy. Ważne jest również odniesienie się do literatury przedmiotu, czyli porównanie wyników własnych badań z wynikami innych badaczy. Dyskusja pozwala zatem na zrozumienie, jakie znaczenie mają uzyskane wyniki, jakie są ich konsekwencje teoretyczne i praktyczne oraz jakie otwierają możliwości dalszych badań.

Struktura dyskusji

Struktura dyskusji może różnić się w zależności od specyfiki pracy magisterskiej, ale zazwyczaj obejmuje kilka kluczowych elementów.

Na początku dyskusji autor powinien krótko przypomnieć cel badania oraz postawione hipotezy. Następnie przechodzi do omówienia wyników w odniesieniu do tych hipotez. Każdy wynik powinien być dokładnie przeanalizowany i zinterpretowany w kontekście problemu badawczego. Autor powinien wskazać, które hipotezy zostały potwierdzone, a które nie, i dlaczego tak się stało. Jeśli wyniki są niespójne lub zaskakujące, autor powinien podjąć próbę ich wyjaśnienia, na przykład poprzez wskazanie na ograniczenia badania lub nieprzewidziane czynniki, które mogły wpłynąć na wyniki.

Kolejnym krokiem jest porównanie wyników z literaturą przedmiotu. Autor powinien odnieść swoje wyniki do wcześniejszych badań, wskazując na podobieństwa i różnice. Ważne jest, aby nie tylko opisać, czy wyniki są zgodne z wcześniejszymi badaniami, ale także omówić, co te podobieństwa lub różnice mogą oznaczać. Jeśli wyniki są zgodne z literaturą, może to potwierdzać trafność zastosowanej metodologii lub ogólnie przyjętych teorii. Jeśli wyniki są odmienne, autor powinien zastanowić się, dlaczego tak się stało, co może prowadzić do nowych wniosków lub hipotez.

W dyskusji należy również zwrócić uwagę na praktyczne implikacje uzyskanych wyników. Autor powinien zastanowić się, jakie znaczenie mają wyniki dla danej dziedziny wiedzy, a także jak mogą one zostać wykorzystane w praktyce. W przypadku prac o charakterze aplikacyjnym, ważne jest wskazanie, jak wyniki mogą wpłynąć na rozwój danej technologii, procedur lub metod działania w określonej branży.

Istotnym elementem dyskusji jest omówienie ograniczeń badania. Każde badanie ma swoje ograniczenia, które mogą wynikać z różnych czynników, takich jak metodologia, dobór próby, dostępność danych czy subiektywność interpretacji. W dyskusji autor powinien uczciwie wskazać na te ograniczenia i ocenić, w jakim stopniu mogły one wpłynąć na wyniki badania. Omówienie ograniczeń jest ważne, ponieważ pokazuje, że autor jest świadomy potencjalnych słabości swojego badania i potrafi krytycznie ocenić swoje wyniki.

Na zakończenie dyskusji warto przedstawić sugestie dotyczące dalszych badań. Autor powinien wskazać, jakie pytania badawcze pozostają otwarte i jakie kierunki badań warto podjąć w przyszłości. Mogą to być badania pogłębiające tematykę pracy lub zupełnie nowe obszary, które wyłoniły się w trakcie analizy wyników. Sugestie te mogą stanowić cenną wskazówkę dla innych badaczy oraz pokazywać, że autor pracy magisterskiej myśli o swojej pracy w szerszym, długofalowym kontekście.

Styl i ton dyskusji

Dyskusja powinna być napisana w stylu formalnym i akademickim, z zachowaniem obiektywizmu i precyzji. Ważne jest, aby unikać nadmiernego emocjonalizmu oraz subiektywnych ocen. W dyskusji powinny dominować fakty, argumenty i dowody empiryczne, a nie osobiste opinie. Należy również pamiętać o jasnym i logicznym układzie treści, który ułatwi czytelnikowi śledzenie toku myślenia autora.

Dyskusja w pracy magisterskiej to kluczowy rozdział, który pozwala na pełne zrozumienie wyników badania i ich znaczenia. Autor powinien zinterpretować wyniki w kontekście problemu badawczego, porównać je z literaturą przedmiotu, omówić ich implikacje praktyczne i teoretyczne, wskazać na ograniczenia badania oraz zaproponować kierunki dalszych badań. Dobrze przeprowadzona dyskusja świadczy o głębokim zrozumieniu tematu i zdolności do krytycznej analizy, co jest niezbędne do osiągnięcia wysokiej jakości pracy naukowej.

5/5 - (3 votes)

Przypisy bibliograficzne

Przypisy bibliograficzne są to notki wskazujące wykorzystane źródła i opracowania; zawierają opisy bibliograficzne dokumentów, z których pochodzą informacje lub cytaty zawarte w tekście.

Dane potrzebne do stworzenia przypisu bibliograficznego książki bierzemy ze strony tytułowej i strony redakcyjnej książki (ewentualnie jej odpowiednika). Kiedy odpowiednika również brakuje, dopuszcza się korzystanie z okładki lub obwoluty. Trzeba przy tym pamiętać, iż:

  • tytułu książki nie ujmuje się w cudzysłów, lecz zapisuje kursywą[1],
  • poszczególne elementy opisu bibliograficznego przedziela się wybranym znakiem interpunkcyjnym: kropką, dwukropkiem, przecinkiem, pauzą. Norma nie precyzuje znaków umownych, nakazuje tylko konsekwencję w ich stosowaniu.
  • Skracanie – można redukować imiona autora, redaktora, itp., do inicjału, jeśli nie utrudnia to jego identyfikacji.
  • Norma PN – ISO 690:2002 Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma, struktura, zaleca podawać nazwę autora od jego nazwiska, po czym dodawać imię lub jego inicjał, jeżeli inicjał nie utrudni identyfikacji.
  • Jeśli książka ma więcej niż trzech autorów lub tylko redaktora, opis zaczyna się od tytułu.
  • Pomijamy informacje o stopniach naukowych i funkcjach służbowych autora książki.
  • W przypadku artykułów napisanych przez kilku autorów można podać wszystkich, lub pierwszego i skrót [et.al.].

[1] Stosowanie cudzysłowu obowiązuje w trzech tylko sytuacjach: 1) przy cytowaniu tekstu, 2) przy pisaniu nazw czasopism, 3) w okolicznościach szczególnych, w których chodzi o wyeksponowanie oryginalności sformułowania. Kursywa (zwana także italiką) jest rodzajem pisma, w którym używa się czcionki pochylonej w prawo, zbliżonej kształtem do pisma ręcznego.

5/5 - (3 votes)

Budowa tabel i wykresów

  1. Tabela składa się z tytułu, makiety i objaśnień.
  2. Tytuł powinien znajdować się nad tabelą, zwięźle określać zawartość danej tabeli i obejmować wszystkie cechy stałe prezentowanej zbiorowości, a więc informować, kto lub co jest prezentowane (np.: Pracujący), gdzie (np. w województwie kujawsko-pomorskim) i kiedy (np.: w latach 1999-2002), a także według wariantów jakich cech (np.: według płci). Pod tytułem podaje się często jednostkę miary ( np.: w tys. osób, w mln zł, w %).
  1. Makieta tabeli składa się z wierszy i kolumn. Na przecięciu wierszy i kolumn powstają pola tabeli, które powinny być wypełnione liczbami, a jeżeli jest to niemożliwe – znakami umownymi. Powszechnie stosowane znaki umowne:

kreska (-) oznacza, że zjawisko nie występuje, zero (0) oznacza, że zjawisko występuje w niewielkich ilościach, mniejszych niż pół jednostki miary przyjętej do wyrażania jego rozmiarów, kropka (.) oznacza brak informacji o danym zjawisku bądź też że posiadane informacje są niewiarygodne, krzyżyk (x) oznacza, że wypełnienie danego pola było ze względu na układ tabeli niemożliwe lub niecelowe, (w tym:) oznacza, że nie podaje się wszystkich składników prezentowanej sumy ogólnej.

  1. W objaśnieniach podaje się – jeżeli to konieczne – informacje o sposobie pomiaru, agregacji, porównywalności w czasie itp. oraz zawsze o źródle (źródłach) danych zamieszczonych w tabeli

(Źródło:………).

  1. Ilustracja (schemat, wykres, fotografia, mapa, plan, rysunek) powinna być zaopatrzona w tytuł (pod ilustracją) oraz informacje o źródle.
  1. Wykres jest rodzajem ilustracji i składa się z tytułu, pola i objaśnień.
  2. Tytuł powinien znajdować się pod wykresem i zawierać te same informacje co tytuł tabeli. Pole obejmuje graficzny obraz zjawiska. O polu wykresu decyduje typ wykresu, który powinien być dostosowany do rodzaju prezentowanych zjawisk i celu prezentacji. Każdy wykres musi być oparty na pewnej skali dostosowanej do celu prezentacji. W uzasadnionych przypadkach skala wykresu może zostać przerwana.

Objaśnienia zawierają legendę oraz, podobnie jak w tabeli, inne niezbędne informacje i zawsze źródło danych będących podstawą sporządzenia wykresu.

  1. Tabele oraz ilustracje (wykresy, schematy itp.) są numerowane narastająco (Tabela 1, Tabela 2…; Wykres 1, Wykres 2…; Fot. 1, Fot. 2…) lub z uwzględnieniem w pierwszej kolejności numeru rozdziału, z którego pochodzi tabela/ilustracja, w drugiej zaś kolejny porządkowy numer tabeli/ilustracji (Tabela 1.1.).
5/5 - (2 votes)