Cel pisania pracy dyplomowej

Praca dyplomowa jest dowodem samodzielnego rozwiązania postawionego w temacie pytania naukowego. Student musi udowodnić, że potrafi wykorzystać zdobytą w trakcie studiów wiedzę teoretyczną. Napisanie pracy dyplomowej, obrona jej na egzaminie końcowym i uzyskanie pozytywnej oceny jest warunkiem ukończenia studiów i ukończenia studiów.

W swojej pracy dyplomowej student musi wykazać się dogłębną znajomością jednej z dyscyplin naukowych objętych programem, będącej przedmiotem specjalizacji.

Ponadto muszą udokumentować umiejętność samodzielnego wyszukiwania i korzystania z literatury naukowej, a także umiejętność korzystania z materiałów źródłowych i łączenia teorii z praktyką.

Praca dyplomowa musi być formalnie poprawna, wykazywać dobry poziom wiedzy studenta i znajomości literatury przedmiotu, a także umiejętność rozumowania naukowego i ustrukturyzowanego rozumowania naukowego.

Należy w tym miejscu podkreślić, że pracę dyplomową, zwłaszcza podczas kształcenia na odległość, należy przeznaczyć na szerszą część praktyczną, gdyż studenci najczęściej pracują w przedsiębiorstwach komercyjnych lub agencjach rządowych.

Jednak praca magisterska musi reprezentować wyższy poziom naukowy niż licencjacka. Przejawia się to w rozbudowanej części teoretycznej, pełniejszym przeglądzie literatury na ten temat oraz wyższym poziomie metodologiczno-metodologicznym.

Praca magisterska powinna rozwiązywać określone problemy lub być odkrywcza, stanowić cenny wkład naukowy. Można zatem powiedzieć, że w pracy dyplomowej student musi wykazać się umiejętnością oceny opisywanych zjawisk, logicznego łączenia zdobytej wiedzy i wykorzystywania jej, samodzielnego myślenia.

Innym aspektem, który zasługuje na uwagę jest to, że studentowi musi towarzyszyć poczucie satysfakcji i satysfakcji z pisania pracy dyplomowej, że przyczynił się do wyjaśnienia lub wyjaśnienia problemu naukowego. Proces pisania pracy jest także okazją do wyrażenia siebie przez autora, a notabene uczy go systematyczności i kompleksowości w prezentowaniu wyników swojej pracy.

W pracy zawodowej (firmy) nie wystarczy bierne opisywanie stanu faktycznego. Student musi oceniać badane zjawiska, formułować wnioski i logicznie je uzasadniać.

Zazwyczaj prowadzący, po kilku spotkaniach z uczestnikami seminarium i po dokonaniu przez nich wyboru tematów swojej pracy, omawia z nimi niektóre tematy przy aktywnym udziale wszystkich uczestników seminarium. Jednocześnie zwraca uwagę na kwestie, które należy poruszyć w trakcie pracy. Przy okazji uwaga praktyczna: studenci powinni być obecni na każdym seminarium, analizować i odnosić uwagi promotora do innych tematów ich tematu. Podczas seminariów student otrzymuje dużą ilość różnorodnych informacji, wskazówek, a nawet materiałów potrzebnych do przygotowania pracy.

Tezy są ważnym etapem procesu dydaktycznego. Podczas pisania pracy magisterskiej studenci poznają teoretyczną i praktyczną stronę pracy naukowej, a także uczą się jasnego, uporządkowanego i logicznego przedstawiania swoich myśli i stanowisk. To trudna, ale niezwykle ważna umiejętność.

5/5 - (5 votes)

Rozdziały i podrozdziały pracy dyplomowej

Sekcje i podrozdziały są najważniejszymi częściami pracy, ponieważ zawierają jej najważniejszą treść. Oczywiście sam autor decyduje o podziale tekstu na rozdziały, podrozdziały lub akapity (za radą promotora). Dlatego podział na rozdziały jest pracą twórczą autora pracy.

Tytuły i odpowiadające im treści rozdziałów powinny następować po sobie, tworząc całościową, wewnętrznie holistyczną i nieprzypadkową, co pozwala przejść do głębszych i bardziej szczegółowych rozważań, a następnie do ewentualnej syntezy lub uogólnienia.

Podczas redagowania tekstu głównego pracy należy uwzględnić następujące środki formalne:

  • należy wyróżnić poszczególne sekcje, aby każda rozpoczynała się na nowej stronie, a podsekcje można było oddzielić pustą linią,
  • tytuł rozdziału i jego numer należy pisać cyframi rzymskimi, które powinny znajdować się pośrodku,
  • liczba odcinków nie powinna być zbyt duża, ale też zbyt mała. Zakłada się, że powinny być co najmniej trzy.

Struktura rozdziałów i działów nie powinna być zbyt skomplikowana. Na początku każdej sekcji możesz krótko zapisać, o czym mowa.

Bibliografia

  1. Boć Jan, Jak pisać prace magisterską, Wydawnictwo Kolonia Ltd, Wrocław 1995.
  2. Gambarelli Gianfranco, Jak przygotować pracę dyplomową lub doktorską: Wybór tematu, pisanie, prezentowanie, publikowanie, Universitas, Kraków 1998.
  3. Godziszewski Jerzy, Ogólne zasady pisania, recenzowania i obrony prac dyplomowych, TNOiK, Zielona Góra 1987.
  4. Jura Józef, Jan Roszczypała, Metodyka przygotowania prac dyplomowych licencjackich i magisterskich, Wyższa Szkoła Ekonomiczna, Warszawa 2000.
  5. Majchrzak Jadwiga, Metodyka pisania prac magisterskich i dyplomowych : poradnik pisania prac promocyjnych oraz innych opracowań naukowych wraz z przygotowaniem ich do obrony lub publikacji, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, Poznań 1999.
  6. Osuchowska Barbara, Poradnik autora, tłumacza i redaktora, Warszawa 2005.
  7. Pułło Andrzej, Prace magisterskie i licencjackie. Wskazówki dla studentów, Wydawnictwo LexisNexis, Warszawa 2000.
  8. Pytkowski Wacław, Organizacja badań i ocena prac naukowych, Państwowe Wydawnictwo Naukowe, Warszawa 1981.
  9. Urban Stanisław, Wiesław Ładoński, Jak napisać dobrą pracę magisterską, Wydawnictwo Akademii Ekonomicznej im. Oskara Langego, Wrocław 2001.
  10. Węglińska Maria, Jak pisać pracę magisterską?: poradnik dla studentów, Oficyna Wydawnicza „Impuls”, Kraków 2002.
  11. Wójcik Krystyna, Piszę pracę magisterską: poradnik dla studentów kierunków ekonomicznych, Oficyna Wydawnicza Szkoły Głównej Handlowej, Warszawa 2002;
  12. Wójcik Krystyna, Piszę pracę magisterską: poradnik dla autorów akademickich prac promocyjnych (licencjackich, magisterskich, doktorskich), Oficyna Wydawnicza Szkoły Głównej Handlowej, Warszawa 2002.
  13. Zaczyński Władysław, Poradnik autora prac seminaryjnych, dyplomowych i magisterskich, ŻAK, Warszawa 1995.
5/5 - (6 votes)

Struktura pracy

We wstępie i(lub) streszczeniu przedstawia się strukturę pracy. Niekoniecznie jednak szczegółowo, bardziej ogólnie treść rozdziałów (zwłaszcza, że ​​formalnie jeszcze nie istnieją).

Należy pamiętać, że struktura pracy (poszczególne rozdziały i podrozdziały) jest konsekwencją przyjęcia określonej metody rozwiązania danego problemu badawczego. Czytelnik (np. recenzent) zainteresowany przyjętą przez autora metodą najpierw przeanalizuje strukturę pracy, a następnie sprawdzi, jak autor zdefiniował zastosowaną przez niego metodę. Decydującym czynnikiem jest zatem treść metody, a nie jej nazwa. Nie wystarczy zatem zawrzeć we „Wstępie” formuły, że „dzieło zostanie napisane metodą analityczno-syntetyczną” bez dalszej refleksji. Taka jest treść pracy, a jej struktura powinna to potwierdzać.

Każdy rozdział pracy dyplomowej powinien być logicznie powiązany z resztą pracy. Nie może stanowić części autonomicznej związanej z samą strukturą dzieła przez sam tytuł. Treść danego rozdziału powinna logicznie wynikać z treści poprzedniego i implikować kolejność refleksji w następnym rozdziale.

Rozdziały powinny być podobne pod względem objętości (chociaż nie jest to bardzo trudna zasada). Praca magisterska powinna w zasadzie zawierać co najmniej trzy rozdziały i nie więcej niż pięć. Nie jest to jednak wymóg bezwzględny – dozwolone są prace z dwoma rozdziałami i te z więcej niż pięcioma rozdziałami.

Każdy rozdział powinien – podobnie jak cała praca – mieć własną strukturę, formalny układ treści. Tak więc, rozpoczynając dany rozdział, konieczne jest – przed omówieniem poszczególnych podrozdziałów i akapitów – krótkie scharakteryzowanie logiki użytej w nim treści. W tym miejscu należy wstępnie zdefiniować tematykę podrozdziałów, wskazując ich istotny związek z tematem rozdziału. Należy pamiętać, że zadaniem każdego rozdziału jest odpowiedź na konkretną część (aspekt) problemu badawczego postawionego we „Wstępie”.

W dalszej części pracy (podrozdziały, paragrafy) powinna znaleźć się szczegółowa refleksja na temat wybranych aspektów problemu zdefiniowanego we wstępie do rozdziału. na zakończenie podsumowanie wniosków wynikających z przeprowadzonych analiz. Zdania kończące rozdział mogą stanowić wstępną zapowiedź treści kolejnego rozdziału, jako logiczną kontynuację danej refleksji.

5/5 - (10 votes)

Ocena pracy dyplomowej

Temat pracy:

Imię i nazwisko studenta:

Ocena merytoryczna

1. Praca powstała zgodnie z koncepcją

wypracowaną ze studentem 0 tak 0 nie
stopień realizacji koncepcji (w przyp. odp. pozytywnej) 0 wysoki 0 średni 0 niski
2. Treść pracy jest podporządkowana jasno sprecyzowanemu celowi pracy 0 tak 0 nie
stopień podporządkowania (w przyp. odp. pozytywnej) 0 wysoki 0 średni 0 niski
3. Widoczny jest wkład pracy własnej autora 0 tak n nie

uzasadnienie

Wnioski końcowe są skorelowane z celem pracy 0 tak dl nie
stopień korelacji (w przyp. odp. pozytywnej) 0 wysoki 0 średni 0 niski
Student wykazał się samodzielnością w gromadzeniu niezbędnych materiałów i literatury 0 tak O nie
0 wysoki 0 średni 0 niski

Praca zawiera odsyłacze do literatury 0 tak

ocena odwołań literaturowych (w przyp. odp. pozytywnej)

Praca zawiera poprawnie wykonany spis literatury 0 tak

ocena spisu literatury (w przyp. odp. pozytywnej)        O wysoka O średnia

Uzasadnienie

Inne uwagi

Ocena końcowa pracy:

Pracę oceniam jako:

Opcjonalne uzasadnienie oceny:

Dnia

podpis promotora

5/5 - (6 votes)

Tablice w pracach

TABLICE

wyciąg z PN-78/N-01222.04

Należy je umieszczać w tekście możliwie najbliżej miejsca, gdzie jest o nich wzmianka. Czasami zdarza się, że tablice są większe od strony (najczęściej ma to miejsce w pracach dyplomowych z politechnik). Tablice większe od formatu strony, które nie mogą być podzielone należy wtedy drukować w postaci wklejek składanych.

TYTUŁY i NUMERACJA – nazwy TabelaTablica można stosować wymiennie. Jeśli w tekście występują również zestawy ilustracji, należy je określać nazwą Tablica, dla zestawów słowno-liczbowych stosując nazwę Tabela.

Tablice należy opatrywać tytułami. Jeżeli powołujemy się w tekście na  tablice, należy je również ponumerować używając cyfr arabskich. Numeracja tabel może być ciągła dla całej pracy lub dla poszczególnych rozdziałów (np. tablice do rozdziału 4 oznacza się: Tablica 4.1, Tablica 4.2…).

ZNAKI UMOWNE STOSOWANE W TABLICACH – w tablicach nie należy pozostawiać klatek pustych. W przypadku braku danych należy stosować następujące znaki umowne:

  • kreska (-) – zjawisko nie występuje;
  • zero (0) – zjawisko istnieje, jednakże w  ilościach mniejszych od  liczb, które  mogły być wyrażone uwidocznionymi w  tablicy znakami cyfrowymi;
  • kropka (.) – zupełny brak informacji lub brak informacji wiarygodnych;
  • znak x – wypełnienie rubryki ze względu na układ tablicy jest niemożliwe lub niecelowe;
  • „W tym” – oznacza, że nie podaje się wszystkich składników sumy.

DZIELENIE TABLIC – jeżeli tablica nie mieści się na jednej stronie książki, należy nad wszystkimi częściami umieszczonymi na stronach następnych powtarzać jej numer oraz tytuł, dodając w nawiasie określenie: ciąg dalszy lub skrót cd.
Jeżeli tablica jest umieszczona poziomo (poprzecznie) na stronach na rozwarciu, na stronach nieparzystych nie należy powtarzać tytułu tablicy ani nagłówków kolumn.

INFORMACJE O ŹRÓDLE – pod każdą tablicą należy podać podstawowe elementy identyfikacyjne dokumentu wraz z numerem strony, z której  zaczerpnięto dane, a w przypadku tablicy zawierającej wyniki badań autora pracy – sformułowanie: Obliczenia własne autora.

5/5 - (6 votes)