Przypisy bibliograficzne są to notki wskazujące wykorzystane źródła i opracowania; zawierają opisy bibliograficzne dokumentów, z których pochodzą informacje lub cytaty zawarte w tekście.
Dane potrzebne do stworzenia przypisu bibliograficznego książki bierzemy ze strony tytułowej i strony redakcyjnej książki (ewentualnie jej odpowiednika). Kiedy odpowiednika również brakuje, dopuszcza się korzystanie z okładki lub obwoluty. Trzeba przy tym pamiętać, iż:
- tytułu książki nie ujmuje się w cudzysłów, lecz zapisuje kursywą[1],
- poszczególne elementy opisu bibliograficznego przedziela się wybranym znakiem interpunkcyjnym: kropką, dwukropkiem, przecinkiem, pauzą. Norma nie precyzuje znaków umownych, nakazuje tylko konsekwencję w ich stosowaniu.
- Skracanie – można redukować imiona autora, redaktora, itp., do inicjału, jeśli nie utrudnia to jego identyfikacji.
- Norma PN – ISO 690:2002 Przypisy bibliograficzne. Zawartość, forma, struktura, zaleca podawać nazwę autora od jego nazwiska, po czym dodawać imię lub jego inicjał, jeżeli inicjał nie utrudni identyfikacji.
- Jeśli książka ma więcej niż trzech autorów lub tylko redaktora, opis zaczyna się od tytułu.
- Pomijamy informacje o stopniach naukowych i funkcjach służbowych autora książki.
- W przypadku artykułów napisanych przez kilku autorów można podać wszystkich, lub pierwszego i skrót [et.al.].
[1] Stosowanie cudzysłowu obowiązuje w trzech tylko sytuacjach: 1) przy cytowaniu tekstu, 2) przy pisaniu nazw czasopism, 3) w okolicznościach szczególnych, w których chodzi o wyeksponowanie oryginalności sformułowania. Kursywa (zwana także italiką) jest rodzajem pisma, w którym używa się czcionki pochylonej w prawo, zbliżonej kształtem do pisma ręcznego.